اثر میزان درونی روی بذر و محلول پاشی سولفات روی بر عملکرد و ترکیبات ذخیره ای دانه گندم

به منظور بررسی اثر محتوای درونی روی بذر و محلول­پاشی سولفات روی بر عملکرد و کیفیت دانه گندم نان رقم کوهدشت این تحقیق به صورت گلدانی در سال 1393 در دانشگاه مراغه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول میزان درونی روی بذر که شامل بذور با روی کم (199 نانو­گرم روی در بذر) و بذور با روی زیاد (595 نانو­گرم روی در بذر) و فاکتور دوم محلول­پاشی سولفات روی شامل بدون محلول­پاشی (شاهد) و محلول­پاشی با غلظت دو گرم بر لیتر در مراحل ساقه­دهی و آغاز پر شدن دانه بودند. نتایج نشان داد که محتوای روی بیش تر بذر اثر معنی­داری در سطح پنج درصد بر درصد سبز شدن، عملکرد دانه و شاخص برداشت داشت، اما اثر این تیمار بر صفات زیست توده تولیدی، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و غلظت عناصر کم­نیاز دانه معنی دار نبود. محلول­پاشی سولفات روی نیز بر عملکرد دانه، زیست توده، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و ارتفاع بوته معنی­دار بود که به ترتیب باعث افزایش 3/58، 46، 6/78، 1/26 و پنج درصدی صفات فوق نسبت به شاهد (عدم محلول­پاشی) گردید و هم چنین سبب افزایش 5/18 و 2/33 درصدی غلظت عناصر روی و منگنز در دانه گندم شد اما اثر معنی داری بر غلظت آهن و مس نداشت. محلول­پاشی سولفات روی هر چند سبب کاهش 7/24 درصدی میزان اسیدفیتیک در دانه شد ولی از لحاظ آماری تفاوتی با عدم محلول­پاشی نداشت.